Door Usha Marhé – De feestdagen komen eraan, en daarmee ook de eetfestijnen. Pom is een gerecht dat vooral op hoogtijdagen – zoals Owru Yari – de Surinaamse eettafels siert, de ogen en reukorganen verleidt en uiteindelijk de tongen streelt en de magen bekoort. Voor wie het nog niet weet: pom is een zeer populaire Surinaamse ovenschotel. De basis wordt gevormd door geraspte pomtayer, een wortelknol die onder andere in Suriname groeit. Wat gaat er nog meer in een authentieke, overheerlijke pom? Wat is het geheime ingrediënt en wat mag er beslist niet in een pom? Deze vragen kunnen tot zeer verhitte discussies onder Surinamers leiden en onder vrienden zelfs tijdelijke dyugu dyugu opleveren. Een van mijn Facebook vrienden vindt bijvoorbeeld dat je never nooit piccalilly in pom mag doen, want dat is ‘pomschennis’. Een ander zweert juist bij piccalilly of zoetzure chinese vruchten uit blik als sleutel tot een tongstrelende smaak. Ik heb gehoord over variaties met rode sardien of met walappa in plaats van kip, rund, of zoutvlees. Zoveel magen, zoveel smaken… U weet vast ook over de beroemde ijzeren spijker of groene banaan in pom die jeuk zouden tegengaan, voor het geval de pomtayer van een kwaliteit is die kras’ krasi in de mond veroorzaakt. Voor de vrijgezellen onder ons kunnen de feestdagen ook tot bijzondere pret leiden: menige Surinaamse heer is na het eten van de allerheerlijkste pom overgegaan tot het doen van een huwelijksaanzoek aan de kokkin.
Deze column is op 12 december 2013 gepubliceerd op Waterkant, de rest kunt u lezen door hier te klikken.
Usha Marhé 