Door Usha Marhé – “Wij echte Surinamers, en die hindostanen en javanen…” Nog steeds hoor je deze zin tijdens debatten op de radio en tijdens discussies in zaaltjes. Iedere keer blijkt het een Surinamer van Afrikaanse afkomst te zijn die deze uitspraak doet. Tyuri… De enige echte Surinamers zijn de Inheemsen, voor de rest is iedereen nakomeling van ‘import’. Maar dat zou niks moeten uitmaken, als nazaten zijn wij immers allemaal Surinamers met mooie culturele sporen van overal op deze aardbol, en zijn wij allemaal evenveel waard in het collectief van Surinaamse burgers. Daarom zingen wij met trots deze zin uit ons volkslied: ‘Wans ope tata komopo, wi mu seti kondre bun’.
Personen die bovenstaande uitspraak doen citeren graag Bob Marley – ‘Emancipate yourself from mental slavery, none but ourselves can free our minds’ – maar hebben de diepere bedoeling van deze uitspraak duidelijk niet begrepen. Dit jaar vieren wij dat de slavernij 150 jaar geleden officieel werd afgeschaft; helaas heeft een flink aantal van onze eigen Surinamers – hier en daar – nog last van mentale katibo. Maar gelukkig zijn die mensen in de minderheid en gebeuren er aan beide zijden van de oceaan interessante dingen in het verder bespreekbaar maken van de gezamenlijke geschiedenis om uiteindelijk tot ‘mental emancipation’ te komen.
Dit jaar kunt u gerust noteren als het jaar van de omslag in het Nederlandse denken, met een voorhoederol voor veel kunst- en cultuurinstellingen, die het taboe op ‘de zwarte bladzijde’ in de Nederlandse geschiedenis doorbreken, met als aanleiding de herdenking en viering van 150 jaar Keti Koti op 1 juli 2013. Dat is mooi als je bedenkt dat het kabinet Rutte door het intrekken van de structurele subsidie voor het NiNsee heeft laten merken geen zin te hebben in een discussie over dat verleden. Het maatschappelijk veld heeft echter anders besloten.
Deze column is op vrijdag 28 juni op de website Waterkant gepubliceerd, om de rest van de column te lezen klikt u hier.
Usha Marhé 